قله کهار و زنده‌شدن خاطره نخستین صعود
چند روز پیش در نمایشگاه دوربین‌های دیجیتال تهران کاملا اتفاقی یکی از همنوردان اولین برنامه جدی کوهنوردی خودم رو دیدم؛ جناب آقای اسدی از کوهنوردان جوان و قدیمی که به قول ایشان وقتی من یه بچه دبیرستانی بودم، افتخار داشتم به همراه جمع دیگری از کوهنوردان به قله کهار صعود کنم. جناب اسدی لطف کردند و عکسی پرخاطره از آن برنامه برایم فرستادند.
نفر اول نشسته از چپ منم! انگار اومدم سر تمرین هندبال 
یه نگاهی به لباس و کفش من بندازید! با همون لباسی که میرفتم تمرین و همون کتونی‌های سالن اومدم قله ۴۰۵۰ متری کهار! تازه چون گفتند هوا خیلی سرده مجبور شدم کت سربازی برادرم رو قرض بگیرم 
خداییش وقتی انگیزه باشه کمبود امکانات و حرف‌هایی از این دست بهانه است. البته این به معنی در نظر نگرفتن جانب احتیاط نیست.
اون شب تو جانپناه (البته فکر کنم به من جا نرسید بیرون موندم
) تا صبح خوابم نبرد. فکرش رو بکنید اولین تجربه شب مانی تو کیسه خواب سربازی هیئت کوهنوردی که فقط اسم کیسه خواب رو یدک می‌کشه و تقریبا چیزی ازش باقی نمونده، توقع خوب خوابیدن یه مقدار زیاده!
یادمه وقتی برگشتم خونه برای اولین و آخرین بار تو زندگیم (تا به اکنون) نزدیک ۲۰ ساعت پیوسته خوابیدم و شنبه مدرسه رو پیچوندم که البته دردسرساز شد 
تشکر ویژه از علی رضا اسدی عزیز که باعث شد این خاطره شیرین دوباره زنده بشه 
