قله ویلیجیا، K2 مرکز ایران

قله ویلیجیا به ارتفاع ۳۳۸۰متر بعد از قله شهباز، بلندترین قله استان مرکزی محسوب می شود که در مجاورت روستای جاسب و در مرز استان های مرکزی، قم و اصفهان قرار گرفته است.

ویلیجیا یکی از وحشی‌ترین و زیباترین قله‌های مرکز ایران است که علی‌الخصوص صعود زمستانه آن بسیار جذاب است. اگر خوش‌شانس باشید و هوا صاف باشد، قله‌های معروف ایران در فاصله صدها کیلومتری آن قابل مشاهده است.

قله ویلیجیا کجاست؟

ولیجیا از نظر تقسیم‌بندی سیاسی در استان مرکزی واقع شده است ولی بهترین راه دسترسی به آن از طریق شهر قم و روستای جاسب است.

مسیر دسترسی به روستای جاسب جهت صعود به قله ویلیجیا، از جاده قدیم قم به اصفهان است. با عبور از سلفچگان به سمت دلیجان ادامه مسیر داده و در ۵کیلومتری دلیجان، در حالی که دریاچه کم‌آب سد پانزده خرداد را در سمت راست خود مشاهده می‌کنید، دوربرگردان را به سمت روستای جاسب دور بزنید.

نرسیده به جاسب، با عبور از روستاهای هرازجان و کِروگان، به چشمه‌ای می‌رسید که مبدا صعود از جبهه غربی قله ویلیجیا است. همینجا می‌توانید ماشین را پارک کنید.

تنگه‌های جاسب، بهشت سنگ‌نوردی

یکی از زیباترین جاده‌های کوهستانی و صخره‌ای ایران در این منطقه واقع شده است. این جاده از روبروی سد پانزده خرداد در جاده قدیم قم به دلیجان شروع می‌شود و به سمت روستای جاسب می‌آید.

جالب اینجاست که درست پشت این کوه‌ها و صخره‌های صعب‌العبور که بهترین سایت سنگ‌نوردی منطقه را پدید آورده است، غار زیبای چال‌نخجیر واقع شده است. البته دسترسی به این غار از جاده دیگری است.

ویلیجیا، کوهی ناشناخته برای اهالی جاسب

روستای جاسب از هفت آبادیِ پشتِ سر هم شکل گرفته است. اهالی جوان‌تر جاسب به شهر قم مهاجرت کرده‌اند و به دو شغل عمده کبابی و قنادی مشغولند.

جالب اینجاست که قله ویلیجیا برای اهالی جاسب چندان شناخته شده نیست. در عوض این قله در میان کوهنوردان قم و دلیجان معروف است چرا که در فاصله بین این دو شهر واقع شده است.

وجه تسمیه روستای جاسب

در گذشته‌های دور در شهر قم خشکسالی وسیعی اتفاق می‌افتد. مردم به مناطق کوهستانی و پرآب‌تر اطراف شهر کوچ می‌کنند که یکی از این مناطق، روستای جاسب فعلی بوده است.

قمی‌هایی که در آن زمان به جاسب کوچ کرده بودند، عمدتا به پرورش اسب مشغول شدند و به همین دلیل این منطقه به «جاسب» معروف شد. به معنی جایی که در آن اسب پرورش می دهند.

صعود یک روزه به قله برف‌گیر ویلیجیا

امسال بر خلاف سال‌های گذشته حجم برف در پای کوه بسیار کم است اما هر چه بالاتر می‌روی طعم خوش برف در زیر گام‌ها حس می‌شود.

با توجه به ارتفاع ۲۵۶۷متری شروع حرکت، در حدود ۸۰۰متر صعود پیش رو داشتیم که با توجه به شرایط زمستانه و دست به سنگ پای قله، حدود ۴ ساعت زمان برد.

صعود به قله ویلیجیا نیاز به آشنایی با اصول اولیه کوهنوردی و سنگ‌نوردی دارد. در بخش‌هایی از مسیر به خصوص در زیرِ قله، این نیاز کاملا احساس می‌شود.

مسیر پروازی روی سر قله ویلیجیا

به نظر می‌آمد یکی از اصلی‌ترین کوریدورهای هوایی مرکز ایران از نزدیکی قله ویلیجیا رد می‌شود!

در ساعاتی که ما در تلاش برای صعود به قله بودیم ده‌ها هواپیما دیدیم که از بالای سر ما رد شدند. عبور طیاره‌ها و ردی که از خود بر جا می‌گذارند، سوژه خوبی بود برای عکاسی از این آسمان آبی.

نمای قله دماوند تا توچال و رشته دوبرار

اینجا نمایشگاه قلل زیبای ایران است؛ اگر هوا خوب باشد تعدادی از قلل معروف ایران را می‌توان از روی یال صعود به ویلیجیا دید.

در پس‌زمینه‌ی سنگچین نشانه قله، عظمتی نمایان شد که باعث شد برای لحظاتی گام‌هایم سست شود. باور چیزی که می‌دیدم برایم سخت بود.

تصور کنید که از تهران دور شده‌اید و به سمت جنوب حرکت کرده‌اید و ناگهان قله دماوند رخ می‌نماید. رخ برفی دماوند، بدون شک زیباترین لحظات این صعود را رقم زد.

فاصله مستقیم و نقطه‌ای قله ویلیجیا تا قله دماوند بیش از ۲۰۰کیلومتر است. اما به لطف هوای نسبتا خوب این روز به یادماندنی، زیارت دماوند سر و تن سپید نصیب ما شد. اما این تمام کیف امروز ما نبود‌! کمی آن‌طرف‌تر قله توچال از میان دود و دم تهران سر بر آورده است.

بام کاشان و قمصر هم از پشت قله ویلیجیا دیده می‌شود و ما را به یاد صعود به یادماندنی به قله کرکس زیبا می‌اندازد.

خطر ریزش بهمن در صعودهای زمستانی

زمستان است و برف‌های کوهستان یخ زده‌اند. وقتی برف تازه می‌آید و حجم بارش هم بالا باشد و روزهای بعد از بارش، هوا آفتابی باشد، این روزها خطرناک‌ترین زمان برای صعود خواهد بود.

خطر ریزش بهمن در قله ویلیجیا بسیار جدی است! در سال‌های گذشته دوستان کوهنوردم از نزدیک با آن مواجه شده‌اند و توصیه‌های جدی در مورد بهمن کوهستان به ما داشتند.

جاده‌سازی و تخریب کوهستان ویلیجیا

مشاهده تخریب کوهستان و جاده‌سازی گسترده برای انتقال تجهیزات نظامی در این منطقه دلمان را آزرد. در این که بعضی ساخت و سازها برای توسعه کشور اجتناب‌ناپذیر و ضروری است شک نداریم؛ و البته دوست داریم همواره در مسیر توسعه باشیم… توسعه‌ای از نوع پایدار.

می‌شود با مدیریت بهتر، از احداث جاده‌های عریض و طویل و ساخت و سازهای وسیع در مناطق بکر خودداری کرد. بیشتر اوقات زمینِ ارزان یا بهتر بگویم رایگان، سودجویان را به سمت کوهستان می‌کشاند!

امیدوارم با اتفاقاتی که در پای این کوه در حال وقوع است، مسیر صعود به قله ویلیجیا مسدود نشود تا کوهنوردان و علاقمندان کوهستان هم‌چنان شانس صعود به این قله زیبا را داشته باشند.

زمان صعود گروه ما: دی ماه